Tym razem zamieszczę ostatnio otrzymane refleksje jednej z uczestniczek, która już zakończyła cykl spotkań.

„Zastanawiałam się jak opisać to, co się ze mną wydarzyło w ciągu tego roku, kiedy miałyśmy warsztaty z Tobą.  Wiem że baaaardzo długo to trwało, to moje zastanawianie się, ale dopiero teraz wyraźnie widzę zmianę jaka we mnie zaszła. Właściwie nadal zachodzi, bo widzę to jako ciągły proces.

Mam wrażenie, że nauczyłam się w końcu żyć ze sobą w zgodzie. Mam wrażenie, jakbym dostała do rąk narzędzia, którymi mogę pracować nad sobą i ze sobą. To tak, jakbym do tej pory uprawiała ogródek gołymi rękami – też można, ale trwa to długo, jest dość bolesne a do tego plony ograniczone:) Teraz czuję się jakby ktoś podarował mi narzędzia ogrodnicze – dużo łatwiej jest mi coś zasadzić i o to dbać w nadziei że wyda owoce.

Zdałam sobie sprawę, że to, czego mi brakowało, to akceptacja siebie. Nawet nie tyle sama akceptacja, co w ogóle odwaga do spojrzenia na siebie w jakiś taki szczery nie – oceniający i nie – obwiniający sposób. To jedna rzecz.

Drugą jest świadomość tego na ile sama wpływam na swoje życie, na to co mnie spotyka i jak to widzę. Ten proces jest dla mnie nadal niezwykle fascynujący, samo obserwowanie tych zależności sprawia mi niezwykła satysfakcję, więc nawet kiedy się potykam albo wpadam do jakiejś czarnej dziury, to mam wrażenie, że rozumiem co się stało i dlaczego. I jest mi o wiele łatwiej z tej dziury wyjść i nie przeżywam tego tak bardzo jako ataku obcych tajemniczych niekontrolowanych sił z zewnątrz. To wielka ulga:)

Proces wciąż trwa, życie wciąż trwa sprawiając mi … przyjemność (aż strach byłoby mi to dawniej napisać he he).

Bardzo bardzo dziękuję

Berenika ”

Więcej informacji na temat warsztatów i możliwości zapisania się na stronie https://elizaprzyborowska.com/warsztaty/